Gastblog Sophie Fleur
Ooit liep ik elke dag op hakken. Hoog, hoger, hoogst. Als ik moest werken, een avondje uitging of gewoon een dag thuis was. Gewoon, omdat het kon.
Maar ja, ik moest zo nodig zwanger raken en een labiel bekken ontwikkelen. Nadat ik daar flink aan had gewerkt, bleken mijn voeten groter. Of nou ja, platter. Hobbitvoeten, noem ik ze soms liefkozend. Doorgezakte, brede poten. En nu staan ze op zolder. De prachtige hakken die ik – soms na lang sparen – mocht kopen. Rode, zwarte, oranje, bruine, turquoise hakken. Sommige heb ik amper gedragen, want op de dure was ik natuurlijk extra zuinig. En ja, er waren er ook bij waarbij ik na een minuut of tien blauwe tenen kreeg, maar dat gaf ik natuurlijk niet toe. De hoge hakken werden eerst lagere hoge hakken. Dat moest ik dan al snel bekopen met rugpijn. Dus de hakken werden nog lager, totdat het uiteindelijk sneakers werden. Lekker makkelijk en het loopt heerlijk.
Toen ik begin twintig was, moest ik daar niet aan denken. Ik had één paar sneakers, voor lange wandelingen. Als ik op stedentrip ging – of op vakantie – liep ik op hakken. Hooguit op slippers als het echt heel warm was. Door platte schoenen te dragen was ik kleiner en leek ik dikker.
Nu, op mijn zwaarst ooit, loop ik dus wel op sneakers. Als ik in de spiegel kijk, denk ik: gelukkig heb ik goede kleren, want dik blijf ik. Het comfort werd ergens belangrijker dan mijn uiterlijk. De laatste jaren maak ik me zelfs minder op dan tien jaar geleden – en vind ik het eigenlijk nog beter staan ook. Toch bloedde mijn hart elke keer een beetje als ik op zolder kwam. Wat zijn ze nog steeds mooi. Soms probeerde ik – tegen beter weten in – mijn voeten erin te wurmen om me vervolgens af te vragen of het amputeren van een kleine teen werkelijk grote gevolgen zou hebben. Een aantal heb ik weggegeven. Ook met pijn in het hart. Schoenen die ik echt nooit meer aan zou kunnen trekken. Hakken die – ook al liet ik die kleine teen amputeren – nog altijd te smal zouden zijn. Ik denk dat er best vrouwen zijn, die dat kunnen begrijpen.
Een paar weken terug vond ik een paar dat ik ooit in Spanje had gekocht. Met kloppend hart schoof ik de hakken aan mijn voeten en ging staan. Hmm, dat ging best goed. Na twee uur lopen, verging ik natuurlijk van de pijn. Zeven jaar niet op hakken lopen, doet natuurlijk alle eerder gedane moeite teniet. Nee, nodig niet. Sterker nog: sneakers zitten nog altijd fijner. Maar hé, ooit maakte het me dunner. Ooit voelde ik me vrouwelijker met. Ik ben dol op hoge hakken. Jammer genoeg zit mijn kleine teen er nog steeds aan. De hakken op zolder blijven daar dus voorlopig nog even staan…
Over Sophie Fleur
Sophie Fleur is docente geschiedenis, journalist en mijn vriendin. Ze is moeder van drie dochters. We hebben elkaar leren kennen in de gang voor de kleuterklas. We keken elkaar aan en zagen het gelijk: jouw haar zit net zo als dat van mij (out of bed)! Jouw wallen zijn net zo als die van mij! Heb jij nou je sloffen nog aan? Oeps.. MOE-ders waren we! En toe aan vakantie! Twee weken later zaten we in het vliegtuig….
Samen hebben we t/m 2019 Stichting MamaDoet gehad in Rosmalen. Mama Doet zette zich in voor moeders met jonge kinderen. Door middel van workshops en informatieve avonden konden moeders elkaar leren kennen en een paar uurtjes me-time hebben. We hebben enorm veel lol gehad en veel mensen leren kennen. Er zijn mooie vriendschappen ontstaan. Het was fantastisch!
